19, 20 en 21 Eeuwse Kunst


Toevoegen aan winkelwagen
Maximum: 1

Reeders, Tom Reeders
[2007031]

€750,00

5 van 5 sterren5 van 5 sterren

Tom Reeders
1959-


Tom Reeders
1959

Werkgebieden:
Schilderen

Benadering/genre:
Abstract, Figuratief

Beroepspraktijk:
Werkt zowel in vrij als in opdracht.

Vandaag, samen met Tom Ch. Reeders zijn tentoonstelling 'niets is perfect' ingericht in de Friesland Zorgverzekeraar. Beiden tevreden en zij ook, helemaal goed dus.

Mien mooie stad Leeuwarden:
must es kikke net binnen weer een mooi decor van Tom Reeders voor Mien Mooie Stad er volgen nog veel meer ! waaronder de Oldehove van ca 7 mtr hoog dus blief kikken en lusteren.


Leeuwarder Courant 14 augustus 2015

Verre van perfect:

Kleurige schilderijen in de monotone wachtruimte van De Friesland Zorgverzekeraar in Leeuwarden fleuren de boel danig op. Dichterbij gekomen blijkt het om bonte personages en karikaturen te gaan.

Er gaat meteen iets mis bij het eerste schilderijtje uit de reeks. Een doek van bescheiden formaat laat een grijnzende, kinderlijke kop zien. De titel Glimlach lijkt toepasselijk, de kleuren zijn uitbundig en de verf is vlot aangebracht. Maar de gele ogen met katachtige pupillen glimlachen niet. Het is deze tweeslachtigheid die de werken van Tom Ch. Reeders kenmerkt.
Niets is perfect, heeft de Leeuwarden schilder willen zeggen, en met elk van de mensfiguren van Reeders lijkt wel wat mis te zijn. De kleuren zijn overdreven aangezet, de anatomie is overtuigend maar verdraaid en hoewel er overwegend weinig emotie van de gezichten valt af te lezen, zijn ze dik in verf aangezet, verwrongen en bijna misvormd. Een enkeling is zelfs zodanig vervormd dat er haast geen gezicht meer in te herkennen is.
Dit alles gaat gepaard met een vlot penseel en verf die los op het doek ligt. Toch zijn de figuren van Reeders verre van vluchtig. Hij heeft ze volume gegeven door precieze kleurschakeringen en zet ze stevig tegen de achtergrond met donkere contourlijnen. De dikke verf vormt uitstulpingen van de gezichten en lijven en verleent ze een extra dimensie van vervreemding. Het geheel biedt een aanzicht alsof de kinderlijke schilderijen van Cobra de wangedrochten van Goya hebben ontmoet.
De figuren zijn realistisch te noemen, in de zin dat ze doen denken aan verkeerd afgedrukte foto's of reproducties van herinneringen. Reeders' houvast aan zijn Indische achtergrond is terug te zien in de dito koppen van enkele van zijn personages van uiteenlopende leeftijden. Dat het om flarden van herinneringen gaat blijkt uit de onuitgewerkte achtergronden. Vaak zijn ze van een enkele kleur in verschillende schakeringen, zonder houvast van perspectief of objecten zoals meubels.
De hybride figuur van De fietser rijdt door een onuitgewerkt wegdek op de afgrond af en de man op De hemeldakgoot werkt in het luchtledige. Zelfs een enkele geschilderde gloeilamp, die zijn Licht werpt op een rondborstige dame, lijkt zelf verzonken te liggen in de roestbruine achtergrond. Voortdurend speelt Reeders met deze tegenstellingen tussen vorm en contour, volume en leegte. Op het moment dat vorm en achtergrond gedefinieerd lijken, doet Reeders een speelse uitstap door een van zijn figuren op de rand van het doek te laten staan.
Wellicht dat Reeders' werkzaamheden als decorontwerper de noodzaak tot het schilderen van achtergronden wegneemt. Toch presenteert bij zijn figuren als personages van het toneelstuk des levens. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen karakter, persoonlijke achtergrond, en zijn ze met al dien niet duidelijke activiteiten bezig. Hoewel, zoals menig schilder, Reeders zijn persoonlijke ervaringen tot onderwerp heeft genomen, is er een universeler ontheemd gevoel te herkennen in zijn solide figuren zonder houvast van hun omgeving. De herinneringen zijn er nog wel, maar er is in het dagelijks leven geen reele context meer. Zoals Rudy Kousbroek het in de inleiding van zijn boek Het Oostindisch kampsyndroom beschrijft: „Het bestaat nog als een onzichtbare dimensie achter het leven van elke dag, de herinnering van een kerstboom aan zijn wortels. Het is er nog wel, maar ik boor er niet meer bij."
De doeken van Reeders zijn een aanwinst voor hun omgeving maar verdienen een voetstuk op zichzelf. Hun plaatsing mag de wachtruimte dan opfleuren, maar voor aandachtige verdieping is de context verre van perfect. En dat verdienen deze werken zeker.
Datum toegevoegd: 01/06/2017 door: De Kunsthistoricus
Copyright © 2024 Kunstverzameling Henk van der Kamp - toevoegen aan favorieten
Powered by Zen Cart