Boon, Theo den Boon
[2007213]

Theo den Boon
1941-2018

“ Schilderen is als een droom, die toegang geeft tot een innerlijke, poëtische wereld,” zegt de Waddinxveense kunstenaar Theo den Boon.

Nu droomt een mens zijn dromen zonder daarbij in te grijpen. Wanneer den Boon op zijn intuïtieve wijze schildert, dan zet hij bewust op cruciale momenten sterke kleur- of vormaccenten neer. Verder laat hij zijn composities op linnen of papier zonder plan vooraf ontstaan: “ Het ene werkstuk komt uit het andere voort. Ik laat me vooral leiden door mijn gevoel,” verklaart de kunstenaar.

Minstens zo belangrijk als het dynamische werkproces zijn de momenten waarop den Boon zijn composities kritisch bekijkt en oordeelt of er nog voldoende spanning in aanwezig is.

Dat hij daarom vervolgens sommige stukken van het doek weer te lijf gaat met nieuwe verfpartijen of prikkelende accenten aanbrengt met de olieverfstick spreekt vanzelf.

Den Boon’s abstracta-expressionistische aanpak is het best te karakteriseren als een gedreven soort schildershandschrift.

Den Boon is echter verder deze weg ingeslagen door zich op eigen wijze van een beeldtaal te bedienen.

De ene keer overheersen in zijn werkstukken tedere, transparante tinten blauw of geel die dooraderd worden door ferme strepen en spikkels.

Ook confronteert den Boon krachtige kwaststrepen met brutaal vloeiende verfplassen en witte vlakken, die als afbakening van de actie in de compositie fungeren.

Een andere keer strijden meer tekenachtige symbolen of signalen om de aandacht van de toeschouwer, vanuit weer een wit veld met strikt primaire, frisse kleuren: geel, rood en blauw.

Al doende lijken deze signalen zowel letterlijk als figuurlijk enige orde te scheppen in de opgeroepen chaos. Maar lang voordat de totale ordening in zicht komt weet den Boon het mysterie en de spanning in zijn composities te bewaren door gewoonweg op het juiste moment zijn schildersenergie te kanaliseren of haar een halt toe te roepen.

Zo wordt de toeschouwer steeds opnieuw een fascinerende blik vergund in een heldere droomwereld van kleurenecho’s, het opengestelde privé-domein van Theo den Boon, schilder pur sang.

Wie een compositie van Theo den Boon ziet, weet dat er geen vast omlijnd plan aan ten grondslag ligt.Deze schilderijen kunnen de schilder nooit helder voor de geest hebben gestaan. Het is als met de dichter die blanco op een maagdelijk vel papier staart en de zinnen laat opwellen. Deze doeken moeten onstaan tijdens het werken.
En dan maar hopen op goddelijke inspiratie, de innnerlijke vonk, noem het desnoods hemelse genade. Een ding is duidelijk: de intuitie werkt bij deze schilder!.

Nou kun je wel geheel volgens ingevingen werken maar dan ontstaat ongeveer wat de surrealist Andre Breton bedoelde met het "automatisch schrift".
Je drukt je uit via een integer automatisme. Een uitdrukkingswijze waarbij de rede wordt uitgeschakled en er dus geen enkele esthetische of morele vooringenomenheid is. Een handschrift dat verrassend spontaan oogt maar gebalanceerd is in tint en vorm. En juist het afwegen van een compositie is nodig, wil je tot zulke oogstrelende schilderijen komen als Den Boon maakt. Het vergt tijdens het schilderen een constantwegen en overwegen. Hou de energie in toom maar durf op het juiste moment toe te slaan. De in 1941 in Gouda geboren Theo den Boon heeft vanaf 1968 elk jaar wel enkele tentoonstellingen door heel Nederland gehad. Ook exposities in Frankrijk, Duitsland, Belgie en op Amerikaanse beurzen was zijn werk te bewonderen. Hij was zeer productief, heeft naast zijn vrije werk ook opdrachten voor scholen en bedrijven uitgevoerd en was zeer begaan met zijn werk.
Hij lijstte ook alles zelf in.

Een kunstenaar in hart en nieren, exposeerde zowel in binnen- als buitenland en is vertegenwoordigd met werk in vele nationale en internationale collecties van instellingen, bedrijven en particulieren.