Vuillard, Edouard Vuillard
[012005061]

Edouard Vuillard
1868-1940

Aan het begin van zijn carrière sloot Edouard Vuillard zich aan bij een groep jonge kunstenaars waaronder Maurice Denis, Paul Sérusier, Pierre Bonnard en Kerr-Xavier Roussel die zichzelf de Nabis noemden en verenigd waren door de wens om een expressiever beeld te ontwikkelen, taal geïnspireerd door het werk van Paul Gauguin.

In de jaren 1890 ontving Vuillard een aantal particuliere opdrachten voor wandpanelen die bedoeld waren om de kamers van particuliere huizen te versieren.

Dit was een genre waarin hij zeer succesvol zou worden, tussen 1892 en 1901 schilderde hij een aantal van deze grootschalige panneaux decoratifs bijna allemaal het resultaat van opdrachten van een kleine groep gemeenschappelijke vrienden en verlichte verzamelaars.

Vuillard's werk van dit type bleef grotendeels onbekend bij het grote publiek totdat verschillende panelen werden tentoongesteld op de Salon d'Automne in 1905.

In de vroege jaren van de nieuwe eeuw genietend van de vruchten van een commerciële overeenkomst met de Galerie Bernheim-Jeune begon Vuillard zijn repertoire van decoratieve panelen en kleine intieme huiselijke interieurs uit te breiden met portretten en landschappen.

Hoewel zijn werk als peintre-decorateur grotendeels beperkt was tot privéwoningen, ontving hij wel een handvol openbare opdrachten waaronder de decoratie van de foyer van het nieuw gebouwde Théâtre des Champs-Elysées in 1912.

De latere jaren van zijn carrière vond was Vuillard vooral een portretschilder, waarbij hij vaak zijn oppassers in een interieur plaatste.

Na 1914 exposeerde hij zelden in het openbaar en pas in 1938 twee jaar voor zijn dood werd er een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk gehouden in het Musée des Arts Décoratifs in Parijs, waar de belangstelling voor Vuillard werd hernieuwd.

Zoals een moderne geleerde heeft opgemerkt, Vuillard was in veel opzichten de allerhoogste grafische kunstenaar onder de Nabis, hij tekende zijn hele leven dagelijks.

Vanaf ongeveer 1900 gebruikte hij voornamelijk pastel voor zijn tekeningen, en leerde hij de subtiliteit en levendigheid van dit uitdagende medium onder de knie te krijgen.

In een van de eerste monografieën over de kunstenaar schreef de criticus en kunsthistoricus Claude Roger-Marx dat Vuillard vaak uitdrukking vond door middel van pastelkleuren en hij maakte meer gebruik van het medium pastel dan misschien welke Franse kunstenaar dan ook sinds Degas.

Pastel zou een essentieel onderdeel worden van Vuillards werkproces tot het einde van zijn carrière en werd gebruikt voor landschaps- en figuurstudies, compositietekeningen, stillevens en als voorbereidende studies voor portretten.