Wee, Harry van der Wee
[2007331]

Harry van der Wee
1918-2019

Hendrikus Arnoldus Harry van der Wee geboren te Utrecht op 23 maart 1918 overleden te Soest op 26 Augustus 2019

Leerling van de Vrije Akademie Artibus te Utrecht.

Schildert en tekent in expressionistische stijl, landschappen, figuren, portretten en later abstract.

Lid van St. Lucas te Amsterdam en De Ploegh te Amersfoort.

Geeft les aan de Nijverheidsschool te Utrecht.

Werkzaam in:
Utrecht 1969
Soest 1979

Literatuur:
Scheen 1969-1970
Jacobs 2000

Exposeerde zowel solo als in groepsverband in den lande en is met werk vertegenwoordigd in tal van nationale- en internationale collecties van bedrijven, instellingen, gemeentes en particulieren.

Van der Wee gezegend met een goed gevoel voor understatement merkt dat hij een dagje ouder wordt, het lopen gaat moeizaam, hij hoort slecht en in één oog is het zicht zo goed als verdwenen.

Met echtgenote Liesbeth koestert de Soester zijn zelfstandigheid en de tripjes met die jonge vrienden onder wie de 68-jarige Amersfoortse kunstenares Wilma Luigjes naar exposities dicht bij huis maar bijvoorbeeld ook naar het Haagse Gemeentemuseum.

Daar zag hij de overzichtstentoonstelling van Mondriaan ik heb ervan genoten, ik vind het wel interessant dat lijnenspel.

Volgt u de hedendaagse kunst nog,

Hij kijkt bedenkelijk en zegt, er zijn tegenwoordig zoveel stromingen het is bijna een verarming.

Ik denk dat we het einde van de kunst naderen alles is al een keer gedaan, ik word nauwelijks meer verrast.

Wat die Cobra-mannen zoals karel Appel e.a. destijds hebben neergezet, beïnvloedt de jongelui kennelijk niet meer.

Zelf maakte Van der Wee tot aan zijn pensioen hoofd design bij de Jaarbeurs in Utrecht als kunstenaar een grote ontwikkeling door.

Bij zijn afstuderen aan de Academie voor beeldende kunst in Utrecht 1958-1962 was hij nog een volledig figuratief schilder.

Een confrontatie met het geabstraheerde werk van de Russische Belg Nicolas de Staël 1914-1955 dat hij zag in Parijs, luidde een ommekeer in.

Er volgde een worsteling, ik moest zien los te komen van het academische en dat heeft zeker een half jaar geduurd.

Daarna kreeg ik weer lol in het schilderen een leraar op de academie zei, als iets je makkelijk afgaat moet je daarmee stoppen en de weerstand zoeken, doe je dat niet dan verzand je in een soort maniërisme, in gekunsteldheid.

Onvermijdelijk valt de naam van generatiegenoot Toon Tieland 1919-2006 die reeksen naïeve Vlaamse landschappen schilderde en met wie Van der Wee deel uitmaakte van De Ploegh.

Tieland richtte met collega-schilders Johan Traarbach en Max Keuris en glazenier Alex Luigjes senior in 1945 deze kunstenaarsvereniging op.

Na een fusie met het Amersfoorts Kunstenaars Genootschap in 1975 stapten ze eruit, tussen het toenemende aantal Amsterdammers voelden zij zich niet meer thuis.

De sfeer werd anders de gemoedelijkheid was weg, de exposities werden moderner, ik vond dat goed want je moet niet stil blijven staan.

Het ging mij om het totaal­beeld: compositie, kleurge­bruik en iemands houding, de tijd van de kannetjes en de kruiken was voorbij.

De ironie wil dat Van der Wee in de jaren 80 om dezelfde reden AKG De Ploegh verliet, hij miste de warmte van weleer en sloot zich in 1988 aan bij een nieuwe inmiddels opgeheven kunstenaarsvereniging Ring, samen met o.a. Wilma Luigjes en Roel van Eerden een 80-plusser die onverdroten doorwerkt in zijn atelier in de Koppelpoort.

In zijn tijd als Ploegher liet Van der Wee zich wel gelden, met name als lid van de ballotagecommissie, hij meende dat er veel te soepel leden werden aangenomen, ik was streng ja.

Mijn uitgangspunt was hij of zij moet beter zijn dan ik, dan heb je wat aan een nieuw lid.

Het ging mij inderdaad om het totaalbeeld zoals compositie, kleurgebruik en iemands houding, natuurlijk moest het werk toch wel een beetje hedendaags en modernistisch zijn.

Van der Wee had zijn laatste solotentoonstelling in 2008 in het Brabantse Heeze, aan de vooravond van zijn 90ste verjaardag liet hij zich nog één keer uitdagen zo’n twintig grote schilderijen te maken.

De galeriehouders vertelden me dat ze er nog een realistisch schilder bij wilden om te exposeren zei hij voorafgaand aan de opening in deze krant, ze waren bang dat ik de zaal niet vol kreeg, toen heb ik alles op alles gezet om dat te voorkomen.

Nadat hij eerst was gestopt met autorijden een moeilijk besluit want je bent op slag je onafhankelijkheid kwijt, legde Van der Wee enkele jaren geleden ook het penseel neer, dat was zo mogelijk een nóg moeilijker beslissing.

Het ging niet meer met de handen en de lijnen en de kleuren werden diffuus de beschouwer ziet dat, als schilder heb je nu eenmaal goede ogen nodig.

Het wrede is het gaat in zijn hoofd gewoon door, hij heeft ideeën genoeg voor nieuwe schilderijen.

Hoe zouden die er dan uitzien.

Nog steeds min of meer abstract, misschien zou ik teruggrijpen op aardkleuren, niet meer dat felle, die periode is over.

Hoe een schilderij eruit gaat zien blijkt pas gaandeweg, ik ben nooit een schilder met een boodschap geweest, mensen moeten maar zien wat een doek met hen doet, ik laat ruimte aan de beschouwer om zijn eigen fantasie te gebruiken.

Al zou hij het willen het kan niet eens, vorig jaar hebben Wilma Luigjes en haar man Alex die in 1979 het glazeniersbedrijf van zijn vader overnam, het atelier ontmanteld.

Een pijnlijk moment, zegt Van der Wee, toen heb ik wel een traantje gelaten maar ik wilde mijn neven en nichten die klus besparen.

Liesbeth en hij 72 jaar getrouwd kregen geen kinderen, daartegenover staat dat zij zich omringd weten door heel veel lieve mensen en daar zijn we erg dankbaar voor.

Harry van der Wee vierde vorige week zijn honderdste verjaardag, in zijn appartement kijkt hij terug op een letterlijk gekleurd leven, de eeuwling heeft met zijn vrouw Liesbeth 95 veel ups en downs meegemaakt.

Mooie momenten beleefde hij als beroemd kunstschilder, het oeuvre van de schilder bevat meer dan 450 werken.

Het kunstenaarsleven van Harry is een boeiend gespreksonderwerp, de Soester volgde zijn opleiding aan de Nationale Schildersschool en later aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Utrecht, sinds 1979 is de hoogbejaarde Soester full-time kunstenaar.

Daarvoor moest hij zijn tijd verdelen tussen zijn baan als hoofd Design bij de Jaarbeurs en het vrije kunstenaarschap in de weekenden.

Aan de muren van het appartement hangen drie doeken met abstracte voorstellingen, het prachtige drieluikje uit 2014 is het laatste kunstwerk dat de 100-jarige heeft gemaakt.

De laatste expositie van Harry was in 2015, die expositie was ten bate van Stichting Homeplan een goed doel dat zich inzet voor woningbouw in sloppenwijken in Mexico.

De laatste 200 kunstwerken werden geveild bij Galerie Sille in Oudewater waarvan de opbrengst werd geschonken aan KiKa.

Het werk van Van der Wee wordt gekenmerkt door het zeer expressieve kleurgebruik dat is mijn stijl, ik heb mij onder meer laten inspireren door uitbarstende vulkanen met gloeiende lava.

De meeste van mijn werken hebben een goede besteding gevonden, de laatste werken zijn voor onze jonge vrienden, de oudere zijn al overleden.

Door mijn werk en exposities heb ik veel contacten gehad en daar hebben wij goede relaties aan overgehouden, omdat we geen kinderen hebben zijn we dankbaar voor de vrienden die we hebben.