Bies, Henk Bies
[012005048]

Henk Bies
Gedurende zijn lange loopbaan als schilder heeft Henk Bies (1928) al vele stijlen gehanteerd. Na eerst 'in de leer' te zijn geweest bij zijn vader, gaat hij zijn eigen weg en ontvangt in 1951 de Koninklijke Subsidie. Hij studeerde vervolgens aan de Jan van Eyckacademie in Maastricht, verbleef een jaar in België, maar woont al bijna zijn hele leven in 'het Brabantse'.

In zijn beginperiode schilderde Henk Bies naar het voorbeeld van zijn vader, de bekende Brabantse schilder Marinus Bies. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat die voor hem heel belangrijk is geweest. "Mijn vader leerde me observeren, geduld te hebben, een gevoel van eigenwaarde. Al heel jong ging ik met hem mee te voet of achter op de fiets de Peel in. Kijken, kijken en nog eens kijken, daar ging het om. Zijn werk uit die vroege periode doet denken aan Van Gogh. Een goed voorbeeld daarvan is een houtskooltekening van een Brabantse boerin.

In de jaren zestig gaat Bies' voorkeur uit naar abstract werk waarin hij religieuze thema's verwerkt. Na een reis door Frankrijk en Vlaanderen belandt hij in Brugge. Daar blijft hij een jaar lang wonen. De Vlaamse expressionisten, onder wie Permeke, gaan aan Henk Bies niet onopgemerkt voorbij. In de Belgische kunstwereld wordt hij gezien als een uitloper van die Vlaamse expressionisten en zijn bijnaam 'De Peelse Permeke' komt dan ook niet uit de lucht vallen. Zijn werk werd in België geroemd om de gedurfde toets en grote plastische waarde. Vooral de doeken uit het begin van de jaren zestig tonen dat aan, zoals 'Winter in Vlaanderen'. Rond 1962 gaat de schilder op zoek naar een nieuwe manier van schilderen. Eenmaal terug in Brabant schildert Henk Bies in een herkenbare expressieve stijl, waarvan het doek 'Mollenvangers' - Bies omschrijft dit werk als 'zijn Nachtwacht'- misschien wel het beste voorbeeld is.

Waren het vroeger vooral religieus getinte werken, vanaf eind negentiger jaren plaatst hij luchtig geschilderde stillevens en zelfs geheel abstracte doeken tegenover zwaar aangezette schilderijen waarin (het omgaan met) de dood centraal staat. Doeken als 'Doodsbericht' en 'Grafbloemen' laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Zwart en paars overheersen in deze werken, nog versterkt door de manier waarop de verf op de drager is aangebracht: in dikke lagen, dwars door en over elkaar heen. Het zijn materieschilderijen waar je, net als bij het werk van zijn vader Marinus, niet echt blij van wordt, maar die je hoe dan ook tot nadenken stemmen. Opmerkelijk genoeg maakt Henk in vrijwel diezelfde periode ook een doek als 'Feestgevoel'. Dat is van een heel andere orde: de felle, bijzonder knap gecombineerde kleuren buitelen hier over elkaar in een feest van wanorde. Hier laat de schilder zich van zijn alom-aanwezige vrolijke kant zien. Het is om diezelfde reden dat de doodskop op een ander doek heel subtiel knipoogt.

Zo'n 25 jaar geleden bouwde Henk Bies samen met zijn zoon Marc een museum. Pal naast het huis. Het eigenhandig gerealiseerde gebouw biedt daarnaast ook nog eens onderdak aan zijn atelier. In de presentatieruimte worden geregeld exposities gehouden van verwante kunstenaars. Kunstenaars in de ruimste zin van het woord krijgen er de kans om hun werk te laten zien: naast beroeps- ook 'vrijetijdskunstenaars'. Dat zijn eigenlijk amateur-kunstenaars, maar aan dat woord heeft hij een hekel.
Het schilderij op de afbeelding is gemaakt in 1965 en geeft een krachtige expressie weer van zijn uitingen in die periode.