Bierenga, Gerard Bierenga
[010704110]

Eind jaren 60 vertrok Gerbrand Bierenga met de historische Oostzeetjalk Excelsior uit Zwolle om in Den Haag aan de Vrije Academie te gaan studeren. Hij vond een ligplaats in de Trekvliet en in het ruim van het voormalige vrachtschip ontstonden drie ateliers: één voor het stoffige werk, één voor de gigantische Krause-lithopers en tenslotte later nog één voor het precieze werk met de marterharen penselen. In de dekluiken van dit in 1895 gebouwde schip bracht hij grote lichtkoepels aan zodat er een hemels licht op zijn werk viel.
Georg Hadeler was de docent die hem inwijdde in de kunst van het steendrukken. Veel van Bierenga's in oplage gedrukte litho's vonden hun weg naar Artotheken en verzamelaars.
In de loop der jaren werd het lithograferen langzamerhand verdrongen door zijn geschilderde uitingen. Al in een vroeg stadium besloot Bierenga echter om niet mee te gaan met de toen heersende opvattingen omtrent Kunst. Hij koos ervoor om zich te verdiepen in de manier van schilderen die de Oude Meesters hanteerden. Hij werkt daarom altijd met onderschildering en glaceert daar zorgvuldig meerdere transparante lagen overheen. Er waren destijds kunstbroeders die dit realisme met opgetrokken wenkbrauwen aanschouwden, maar de tijden zijn ten goede gekeerd: het realisme mag weer gezien worden. Na een omzwerving langs andere atelierruimtes is de kring inmiddels weer rond, want op zijn recentelijk gebouwde woonark zijn nieuwe ateliers ontstaan, met rondom en vooral van boven weer mooi invallend licht. In het hartje van het hectische Den Haag daalt hier de rust over schilder en bezoeker neer. Vlak onder de ramen van het atelier zwemt een fuut met jonkies op haar rug: men waant zich in een polderlandschap. In deze omgeving werkt Bierenga aan meerdere doeken tegelijk. Soms op het bescheiden A4 formaat, maar ook op doeken van een vierkante meter of meer.
Ik bekijk zijn naturalistische schilderijen en noteer trefwoorden: Weer kom ik tot de conclusie dat Gerbrand Bierenga er in slaagt om architectuur, al of niet in combinatie met een minuscuul stukje natuur, zo weet weer te geven, dat er een gevoel van stilte, vervreemdende leegte en rust ontstaat. Nog steeds lopen er geen dames of heren door zijn beeld, hoogstens een enkele verdwaalde koe.
En vogels, ja die mag ik niet onopgemerkt laten en dan vooral roofvogels, met de huif over de lichtgevoelige ogen, op de hand van de valkenier.
Wat de mens maakte, zien we wel, de mens zelf wandelt net even buiten het kader.
Wat rest, is verstilling.
Hans Lukkien,
Toeschouwer te Voorburg